Leven en kiezen

Vanaf vandaag leef jij in mij …..

Dit zinnetje uit een liedje van Rob de Nijs gaat al een tijdje geregeld door mijn hoofd. Of beter het zingt in mijn hoofd. Als ik dit schrijf, ligt een tante op sterven en realiseer ik me dat niet eerder in korte tijd zoveel lieve mensen dicht om me heen zijn overleden, allemaal vrouwen en me allemaal dierbaar. 

Rowwen Hèze zingt ‘van leave gadde doed’ (van leven ga je dood). (Je begrijpt dat ik een afwisselende playlist heb :-)) Ja, dat is wel echt een gegeven en ook de enige zekerheid in ons leven. Ooit gaan we dood. Maar dat leven, hoe gaat dat? 

Leven en begraven 

Ik werd 6 weken te vroeg geboren als helft van een tweeling en met een gewicht van 1700 gram besloten mijn ouders nog even te wachten met de geboortekaartjes. Aan mijn kleine lijfje was alles klein, behalve mijn longen. Ik huilde mezelf een weg het leven in, mijn leven in. Huilen werd later niet direct mijn favoriete bezigheid. Dat maakte je kwetsbaar en anderen konden je uitlachen. En pijn doen. Pijn vond mij op jonge leeftijd en mijn verdriet stopte ik weg. Ik begroef het heel diep in mij.

Als jong volwassene kon ik een heel aantal jaren niet huilen, omdat ik dacht dat als ik mijn verdriet ging voelen, ik dood zou gaan. Het was te groot, teveel, te zwaar. Mijn verdriet niet voelen maakte me zwaar, somber en passief. Het maakte me letterlijk en figuurlijk ziek.

Net als in de eerste dagen van mijn leven bleken mijn tranen mijn weg naar (het) leven. Dat was geen 1.2.3-tje. Mijn verdriet had ik heel diep begraven in een kist met heel veel kisten eromheen en van allemaal was de sleutel weg. Ik had geen idee wat te doen, ik wist alleen dat ik wilde leven. Net zoals bij de start van mijn leven.

Het (opnieuw) leren voelen en huilen ging in kleine stapjes, waarbij het leven me een behoorlijk aantal keren terugzette. Stilstaan, ademhalen en weer doorgaan, ook als ademhalen soms als teveel voelde. Het werd mijn levensinstelling. Alles aankijken, doorvoelen en mijn emoties de ruimte geven. Als het er mag zijn, krijgt het een andere lading en plek.

Nieuwe plek

Aankijken, doorvoelen en een andere plek krijgen bleek precies datgene te zijn wat in een opstelling gebeurt. Representanten die dingen kunnen voelen, die ze niet kunnen weten, het is iedere keer weer magisch. Mijn eerste opstelling was indrukwekkend. Het zien van mijn ouders, eerst ver uit elkaar, later hand in hand, het was zoals het gegaan was in het echt. Wat niemand kon weten, werd zichtbaar en daarbij ook waar pijn zat. Ik kon letterlijk naar de representanten kijken en zien wat er was, luisteren naar wat gezegd wilde worden, aankijken waar ik vandaan kwam en voelen. Ik brak. Zoveel verdriet waar ik niet eens woorden aan kon en kan geven, maar waardoor zo enorm veel ruimte is ontstaan. In mij en in mijn leven. Soms zou ik willen dat het eerder op mijn pad was gekomen, maar ja voor alles is een goed moment. Voor dit dus ook.

Een opstelling is geen quick-fix, maar het is wel een hele effectieve manier om inzicht te krijgen in dingen die je in de weg zitten met de mogelijkheid om je leven een nieuwe richting te geven. Om te leven. Leven met plezier, met zachtheid, met liefde voor wie jij bent en waar je vandaan komt. 

Vanaf vandaag leef jij in mij

De lieve vrouwen die dit jaar overleden zijn, draag ik in mijn hart. Zij geven me, net als mijn overleden moeder, nog meer de kracht om mijn leven te leven. Op mijn manier, met alles erop en eraan. Het innemen van mijn plek heeft me samen met mijn tranen opnieuw het leven gegeven. Mijn pijn is deel van mij en zonder het grote verdriet krijg ik ruimte om te leven. 

Wil jij (vrij) leven? 

Je bent zo welkom op 1 van mijn opstellings(mid-)dagen 💜. We kijken naar wat er gezien, gevoeld en losgelaten mag worden, zonder oordeel. Een groep komt nooit voor niets bij elkaar. Er zijn vaak veel gemeenschappelijke thema’s. Nog nooit een opstelling meegemaakt? Een opstelling is een ruimtelijke weergave van een systeem, bijvoorbeeld jouw gezin. Het is moeilijk uit te leggen wat het is, en ik wil je vooral uitnodigen om het te komen ervaren. Het laat ons snel en zonder veel woorden zien wat de onbewuste oorzaak is achter ons gedrag. 

Oefening: Korte keuze opstelling

Ervaren kun je ook met de volgende oefening. 
Een opstelling kun je met representanten doen, maar er zijn genoeg vragen waar je zelf een antwoord op kunt krijgen door te werken met blaadjes. 

Stel je hebt een vraag over een beslissing die je moet nemen. Een vraag die je met ‘ja’, ‘nee’ of bijvoorbeeld ‘ nog meer informatie nodig’ kunt beantwoorden.

• pak 3 blaadjes (of zoveel als je nodig hebt),
• schrijf de woorden erop zoals hiervoor genoemd in het voorbeeld of andere die voor jou belangrijk zijn
• leg de blaadjes op de grond
• ga op een willekeurig blaadje staan
• sluit je ogen en voel. Neem waar wat er in je lichaam gebeurt. Er is geen goed of fout
• als er niets meer verandert in wat je voelt, stap je van het blaadje af, je draait een paar rondjes en gaat dan door naar de volgende
• als je alle blaadjes gehad hebt, kun je opschrijven wat je gevoeld hebt maar dat hoeft niet
• pak de blaadjes op. Daarmee zorg je dat het weer gewoon blaadjes met woorden zijn

Als je op een blaadje gaat staan kun je vanalles ervaren bijvoorbeeld vermoeidheid, gevoel te willen dansen, zware schouders, knikkende knieën, lachen, huilen, het kan allemaal. Je kunt ook helemaal niks voelen en ook dat is wat dan gevoeld wil worden. Als je een keuze wilt maken en zowel de ja als de nee zijn niet duidelijk, dan is er vaak nog iets anders nodig. Om te ontdekken wat je dan nodig hebt, kun je opnieuw blaadjes gebruiken.

De mogelijkheden zijn oneindig <3