Het is 4 november 2011.

Ik ben aan het wandelen in het bos met een lieve vriendin. De zon zit verscholen achter de wolken. In alles is de herfst zicht- en voelbaar. De kleuren en geuren van de natuur in combinatie met het fijne gezelschap maken dat ik me voor het eerst sinds lang ‘levend’ voel. Ik zie, hoor, ruik, voel, proef, al mijn zintuigen doen het weer. Mijn lijf doet het weer. Ik ben herstellend van een burn-out en het gaat de goede kant op. Een wandel coach begeleidt me daarbij.

Mijn vriendin en ik volgden een ontwikkeltraject van ons werk. Beiden zijn we afgestudeerd als accountant en voor de stap naar tekeningsbevoegdheid accountant was dit traject nodig. Nodig om te ontdekken waar we voor staan en te ontwikkelen als mens. Het was niet toevallig dat mijn burn-out hiermee samenviel. De training zette me stil, het haalde me letterlijk en figuurlijk uit mijn dagelijkse ratrace. We waren een aantal jaren eerder met ons jonge gezin van het westen van het land naar Oost-Groningen verhuisd. Geen netwerk van familie en vrienden en tegenslagen in werk en financiën hadden ervoor gezorgd dat ik in plaats van minder, fulltime was gaan werken. De overgang van het westen naar Oost-Groningen vroeg veel, maar het was een keuze.

Waar we niet op gerekend hadden was dat we als ‘anders’ en ‘westers’ betiteld zouden worden. Op zich een compliment, maar voor onze kinderen niet. Zij wilden erbij horen en zeker niet anders zijn. Aan hun inzet lag het niet, ze kwamen overal. Anders zijn was geen compliment toen bleek dat een van onze kinderen gepest werd. Flink ook. School deed er niets aan en binnen de 3 jaar dat we daar woonden moesten we opnieuw nadenken over een nieuwe school. De droom van onze verhuizing voelde af en toe als een nachtmerrie, maar van stoppen was geen sprake. Wie a zegt zegt b. Doorgaan. De kinderen veranderden van school en toen zei mijn lijf zei: en nu is het klaar. 

Maar goed, ik was op die dag in november 2011 aan de beterende hand. Ik vertelde mijn vriendin hoe blij ik was met m’n coaches (ik had er ook nog 1 vanuit het ontwikkeltraject) en hoe mooi ik zelf het begeleiden van mensen vind. Of eigenlijk het zien van mensen. Ik zie mensen als wie ze in essentie zijn. Door alle lagen heen zie ik een ziel en zie ik wat ervoor zit om te stralen. Dat tegen haar uitspreken voelde logisch. Zo zagen we elkaar. Puur, vanuit essentie, zonder oordeel. We waren beiden gevoelige zielen. Verstoppen van wie we in essentie zijn, was ons niet vreemd. Om ons staande te houden in de zakelijke wereld leek dat nodig, was het nodig. Nu hoefde dat niet en het was heerlijk. 

Al pratend en lachend stond ik ineens stil en riep: “iedereen zou een coach moeten kunnen hebben die ziet wie je in essentie bent en een tijdje meeloopt om dat zichtbaar te maken als dat verstopt is.” Ik stond op een kleine open plek in het bos en op het moment dat ik dat zei, brak de zon door en was het alsof het licht dwars door me heen ging de aarde in. Ik voelde me zo licht, ongekend. Zacht en stevig zei ik: en dat is wat ik ga doen! 

Die dag is Sparkling moment geboren, al was er toen nog geen naam en nog steeds een baan als accountant. 

In 2014 bleek ik boventallig en werd ontslagen. Direct voelde dat als ‘dit is zo bedoeld’. De weg naar het volgen van m’n hart lag open. Bij een bedrijf hoorde ook een naam. Ik herinnerde me dat moment uit 2011, het licht dat door me heen scheen. Daar moest een naam voor zijn. En die was er: Sparkling Moment. Een sparkling moment is een begrip uit de psychologie wat aangeeft dat na een lange periode van donkerte iemand ineens een doorbraak heeft in het proces, het moment waarop herstel ingezet is. En dat was zo sinds die dag in 2011. 

Mijn hart volgen ging niet altijd vanzelf. Met alles wat er door het ondernemerschap op m’n pad kwam door de jaren heen sloot mijn hart zich ook geregeld en soms vergat (en vergeet) ik waarom ik dit ooit gewild had. Deze week hoorde ik iemand praten over je ‘waarom’. Het raakte me. Wat ik doe, gaat over de ander, over jou en jouw pijn en nog zoveel meer. Het gaat niet om mij. Ik ben een middel. 

Maar mijn waarom gaat wel over mij. Van daaruit doe ik wat ik doe.

Vannacht herinnerde ik me dat moment in het bos. Mensen zien wie ze in de essentie zijn. Een stukje met ze meelopen om hen dat te laten (her-)ontdekken als ze dat zelf niet (meer) zien. Ik deed het als kind al. Het voelt vaak alsof ik ‘gestuurd’ ben om dat te doen. Om mensen te begeleiden die iets te doen hebben hier op aarde en wat nog niet lukt omdat ze zijn vastgelopen. Ik ben er om ze weer in beweging te brengen. Als zielen kennen we elkaar, herkennen we elkaar. De herkenning maakt de weg vrij. Zoals mijn vriendin me zag als wie ik in essentie ben. Zoals ik haar zag. Het thuiskomen, de herkenning, de onvoorwaardelijkheid. We zijn beiden verder gelopen in ons leven en onze verbinding blijft. Sindsdien heb ik vele mooie zielen leren (her-) kennen en dat blijft een feest.

Het is uitdagend en soms ook spannend om te kijken naar jezelf, jezelf in je essentie te zien in al je schoonheid en facetten. Zonder oordeel. Tegelijk is het het mooiste wat er is. Het is thuiskomen. Thuiskomen in jezelf. Onvoorwaardelijkheid en herkenning. Herkenning van wie je altijd al geweest bent en van gelijkgestemden. Het is uitademen. Op jouw moment. Geen forceren. Het leven brengt je ‘vanzelf’ op het punt dat je daar klaar voor bent. 

De wereld vraagt om zachtheid, om puurheid, om het zien van elkaar en omzien naar elkaar. Om daar een bijdrage aan te leveren, ben ik er. Voor mezelf en voor anderen. Mijn waarom.