Ik heb wie ik ècht ben jaren niet laten zien en kon daardoor niet zijn, wie ik ben.

Een burnout zette mijn leven stil en bleek de prijs voor het weghouden van mezelf. Dit heeft me zo diep geraakt dat ik ervoor wil zorgen dat iedereen zichzelf kan èn mag zijn.

Als kind en tiener voelde ik haarfijn aan wie zorgen had en welke hulp de ander nodig had. De ander voelde dat ik misschien kon helpen en zo droeg (en voelde) ik vaak de last van anderen. Voor mij was het een deel van mezelf, waar ik niet altijd goed raad mee wist. Mijn omgeving vond dat ik harder moest zijn, dat ik te gevoelig was en dat ik teveel met anderen bezig was.
De middelbare schooldecaan adviseerde me, op basis van een schoolkeuzetest, om wel met mensen te gaan werken, maar geen beroep als hulpverlener te kiezen. Daar was ik ‘te gevoelig’ voor. Op dat moment besloot ik onbewust om mezelf niet meer te laten zien en ‘zakelijker’ te worden.

Via wat omwegen ging ik op mijn twintigste in de accountancy werken. Bij een vijftal (accountants-)kantoren heb ik bijna dertig jaar met veel inzet en meestal met plezier gewerkt. Plezier en ambitie, geen passie. Hard werken was mijn motto, overal en altijd. Plus zorgen dat iedereen om me heen tevreden was.  Hard werken om naast een drukke baan, familie, vrienden en relatie mijn diploma’s te halen. Op mijn 41^e studeerde ik af als accountant. Naast een diploma was ik inmiddels ook een lieve man en drie prachtige kinderen rijker. Datzelfde jaar verhuisden we met ons gezin van het westen naar het noorden van het land. Nu kon ik gaan genieten. Dacht ik.

“Er zijn mensen die komen ergens in een rechte lijn en mensen die dat doen met een bochtje”, zei mijn vader destijds toen ik ging werken, “en jij doet het in een bochtje”.

Ik was nog niet op mijn bestemming. In 2011 vloog ik uit de bocht en kreeg een burn-out. Ik was mezelf letterlijk en figuurlijk kwijt. Mijn lichaam deed niet meer mee en ik had geen keus, hoe zwaar ook, om me daaraan over te geven.
Het stilstaan vond ik vreselijk in het begin en wat ging het herstel langzaam. Wie was ik ook alweer? Het was haast een hernieuwde kennismaking met mezelf. Ik ontdekte na verloop van tijd dat ik best een leuk, gek, spontaan, enthousiast, onzeker, perfectionistisch, zacht en gevoelig mens ben. Gewoon een mens dus 😉
Zomaar ergens tijdens een wandeling wist ik het en voelde ik het tot in mijn tenen: ik ga coachen om anderen te laten ervaren wie ze ècht zijn en contact te laten maken met zichzelf, zodat zij kunnen ervaren wat voluit leven is en niet ziek hoeven te worden. Op dat moment maakte mijn hart een sprongetje of eigenlijk een enorme sprong, dat was mijn ’sparkling moment’.

Coachen is voor mij thuiskomen. Het is wie ik ben.
Mijn ‘sparkling moment’ heeft mijn leven voorgoed verandert. Ik voel nog steeds de pijn van een ander, maar laat deze daar. Want net als ik kan iedereen, pijn, zorgen en verdriet transformeren in kracht en passie. Ik ben zacht en alleen hard als  het nodig is. Ik zie in alles en iedereen iets goeds en mogelijkheden. De wereld bekijk ik door een roze bril zonder de waarheid en werkelijkheid uit het oog te verliezen. Het maakt mij tot wie ik ben. Ieder mens is uniek, een prachtig wonder en ik wil niets liever dan dat iedereen dat van zichzelf ziet. Door daaraan bij te mogen dragen, leef ik mijn droom.

Ik hou van groot dromen en opruimen, shoppen en lezen, hardlopen en mediteren. Van roze word ik vrolijk en ik ben gek op bloemen. Als ik uit eten ga, eet ik garnalen en drink witte wijn. Ik heb een zwak voor zachte zoete drop, katten en hoge hakken. Lachen en leven doe ik het liefst voluit.

Wil jij jouw ‘sparkling moment’ ontdekken? Ik geef je graag tips tijdens mijn Sprankel-skypesessie. Klik hier om een afspraak in te plannen.